Sztuka i zabytki w Miasteczku Siewierz Jeziorna
Rudowłosa
RUDOWŁOSA - rzeźba
ARTYSTA: JACEK MÜLDNER–NIECKOWSKI (1947–2018)
Rok powstania: 1998
Materiał: Marmur
Własność: Maka i Jacek Moritz
JACEK MÜLDNER–NIECKOWSKI (1947–2018)
Artysta rzeźbiarz
Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Laureat wielu nagród w dziedzinie rzeźby.
Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą.
Odznaczony medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Zegar z mozaiką
ZEGAR Z MOZAIKĄ
ARTYSTA: Marcin Bogusławski (1980)
Rok powstania: 2023
Własność: Miasteczko Siewierz Jeziorna sp. z o.o.
Marcin Bogusławski jest artystą malarzem, specjalizującym się w malarstwie ściennym a w szczególności w sgrafficie. Zaprojektował i osobiście wykonał ponad 80 realizacji ściennych w technikach sgraffita, fresku, mozaiki. Monumentalne realizacje mojego autorstwa zdobią m.in. Bibliotekę Główną Województwa Mazowieckiego przy ul. Koszykowej w Warszawie, średniowieczną wieżę przy liceum im. Marszałka Małachowskiego w Płocku czy Centrum Kultury Filmowej im. Andrzeja Wajdy w Warszawie, ale również wiele biur, hoteli, pałaców, mieszkań, domów prywatnych na terenie całej Polski.
W 2006 roku obronił Dyplom na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom powstał pod kierunkiem prof. Stanisława Baja, Aneks – praca z malarstwa ściennego – u prof. Edwarda Tarkowskiego. Był stypendystą Falmouth College of Art w Wielkiej Brytanii oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Od 2014 do 2017 roku był asystentem prof. Edwarda Tarkowskiego w Pracowni Technik i Technologii Malarstwa Ściennego warszawskiej ASP. Od 2018 jest asystentem prof. Mariusza Woszczyńskiego w Pracowni Malarstwa i Rysunku na
Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 2022 roku uzyskał tytuł doktora sztuki.
Oprócz malarstwa ściennego uprawia malarstwo sztalugowe, przeważnie w technice olejnej.
Mieszka i pracuje w Warszawie.
www.sgraffito.pl
HARMONOGRAM PRAC:
13.12.2022 – wyjazd mozaiki z Pracowni artysty przy ul. Mostowej w Warszawie
14-16.12.2022 - montaż mozaiki na ramie podkonstrukcji (montaż i klejenie trzech elementów uzupełnianie, brakujących tessary, fugowanie)
19.12.2022 - montaż ramy z mozaiką na wieży
20.12.2022 - montaż wskazówek i mechanizmu zegara
05.01.2023 godz.17.00 – uroczyste odsłonięcie zegara
Bunkier “Kochbunker” Linia “B-2 stellung
Bunkier "Kochbunker" – Relikt Linii Obronnej "b-2 stellung"
Jest to jeden z nielicznie zachowanych bunkrów typu "Kochbunker", będący integralną częścią niemieckiej linii obronnej "b-2 stellung". Bunkry te zostały zbudowane w 1944 roku na rozkaz generała Heinza Guderiana, ówczesnego szefa sztabu Oberkommando des Heeres. Ich głównym celem było wzmocnienie obrony strategicznie ważnego regionu Górnego Śląska w obliczu zbliżającego się frontu wschodniego podczas ostatnich miesięcy II Wojny Światowej.
Konstrukcja i funkcja bunkra "Kochbunker"
Każdy "Kochbunker" był zaprojektowany jako wzmocnione stanowisko strzeleckie dla jednego żołnierza, wyposażone zazwyczaj w ręczny karabin maszynowy typu MG 42. Bunkry te były częścią szerszego systemu umocnień, który obejmował także okopy i rowy łącznikowe, często wzmacniane faszyną, czyli drewnianym stelażem. Dodatkowo, linia była zabezpieczona przez szerokie rowy przeciwpancerne, które w niektórych miejscach zachowały się do dzisiaj.
Rozciągłość i znaczenie linii "b-2 stellung"
Linia "b-2 stellung" rozciągała się od Wielunia, przez Kluczbork, Olesno, Dobrodzień, Lubliniec, aż po Milówkę, tworząc pas obronny na terenie niemieckiego VIII Okręgu Wojskowego. Strategia ta była ostatnią linią obrony przed nadciągającymi siłami radzieckimi. Mimo ambitnych planów, linia ta często była tylko sporadycznie obsadzona przez niemieckie jednostki regulacyjne, a w szczególności przez Volkssturm oraz przypadkowe jednostki Wehrmachtu i Waffen-SS.
Dziedzictwo i pamięć
Obecność "Kochbunkrów" na terenie Górnego Śląska stanowi unikatowy element krajobrazu tego regionu, będąc świadectwem zbrojnych zmagań ostatniej fazy wojny. Stanowią one również przypomnienie o trudnych czasach i wysiłku, jaki lokalna ludność musiała podjąć podczas przymusowych prac przy budowie tych umocnień.